YANNICK

Yannick Boulet, aangenaam!

Je kan gerust zeggen dat ik de passie voor planten en tuinen met de paplepel heb ingegoten gekregen. Met een kunstsmid als vader, werd ik – net zoals mijn oudere broers en zussen – al vroeg ingezet om te helpen in de zaak. Wanneer ik mee mocht naar een klant, gaf ik mijn ogen de kost in de vaak prachtige tuinen. In mijn vroegste herinnering haalde ik zonnepitjes uit mijn vaders vogelvoer om te zaaien. De daaruit ontsproten jonge plantjes verzorgde ik met veel toewijding, zodat ik de nieuwe oogst pitjes weer enthousiast kon zaaien. Ook mijn moeder wakkerde mijn tuinpassie aan door me mee te laten helpen in de moestuin. Zo haalden we wasmanden vol spinazie binnen, waarna ze me steevast bij haar op het aanrecht zette om haar doen en laten te kunnen volgen en bij te leren. Geïnspireerd en gesteund door mijn beide ouders, wist ik dus al vroeg dat mijn pad naar de toekomst ergens ‘in het groen’ zou liggen.

I’m not greedy, but I like a lot

Als student was het al snel duidelijk dat ik niet mee zou lopen met de massa. Wiskunde en fysica zullen ongetwijfeld hun nut hebben, maar ik voélde het niet. Ik moest dus hard werken tijdens mijn schooljaren. Ik presteerde enkel voor de vakken die ik zelf zinvol vond, zoals geschiedenis en talen. Tot op de dag van vandaag hou ik me het liefst bezig met alles wat het leven mooier en aangenamer maakt. Kunst, literatuur, gastronomie, architectuur, … en mooie tuinen natuurlijk. Da’s de romanticus in mij. En die draag ik ook uit in mijn beroep: als ik een glimlach kan toveren op iemands gezicht, ben ik een gelukkig mens.

The road to Great Dixter

Deze iconische tuin in Zuid-Oost Engeland, het levenswerk van de vermaarde tuinier/auteur Christopher Lloyd, vormt de rode – of in dit geval ‘groene’ – draad doorheen mijn loopbaan. Het begon op mijn twaalfde met het zien van een foto van Great Dixter in een boek van Mark Demesmaeker. Op mijn zestiende ging ik voor de eerste en enige keer in mijn leven enkele dagen brossen. Met mijn moeder op tuinreis naar Great Dixter. Vanaf de eerste voet die ik er binnen zette voelde ik: dit is mijn bestemming. Hier wil ik ooit werken. En zo geschiedde. Ik kreeg de kans om er mijn eerste job uit te oefenen. Voor mij was dit de ultieme belichaming van hetgeen ik in mijn leven wilde doen. Ik beleefde er twee zalige jaren waarin ik, samen met een fijne groep internationale medestudenten, ten volle heb kunnen leven en werken op het ritme van de tuin. In plaats van enkel het gekende hoogseizoen, leerde ik ook de tuin uit elkaar halen in de winter en terug heropbouwen in de lente. De kennis van deze honderd jaar oude kalender was het voornaamste dat ik mee naar België wilde nemen. De basis van een mooie en duurzame tuin is immers goed weten hoe die werkt.

De stiel in leven houden

In België heeft de kunst van het hovenieren helaas nog niet de standing die het vak eigenlijk verdient. Ik hoop er ooit voor te kunnen zorgen dat het wat meer cachet krijgt. Omdat ik besef wat een unieke kans het is om tijd te mogen doorbrengen op een geweldige locatie, maar ook hoe belangrijk het is om een goede mentor te hebben, droom ik ervan ooit een tuin aan te leggen om daarin studenten warm te maken voor de stiel. Ik weet uit ervaring hoe fantastisch het is om zo vroeg in je leven je passie te ontdekken en wat een voldoening het geeft om daarvan je beroep te maken. En last but not least: hoe elke stap op de weg daarnaartoe de moeite waard blijkt te zijn.

Yannick